Oblatki Świeckie
Była kiedyś pewna kobieta, która głosiła czułość Boga współczesnemu jej światu, osobom doświadczonym niekiedy przez trudne realia życia.
Świadectwo było ważniejsze niż słowa wypowiadane, że Bóg ich umiłował i wezwał do życia w pełni szczęśliwego.
Wydarzyło się to w XIX wieku i trwa po dzień dzisiejszy.
« Jednoczyć kobiety w świecie przez nabożeństwo do Serca Jezusa, aby głosić światu czułość Boga”.
To trochę ambitne, prawda ? A jednak kobiety starają się sprostać temu wezwaniu.
Odpowiadamy na wezwanie rozpoznane osobiście, potwierdzone przez Instytut Oblatek Serca Jezusa.
My Oblatki świeckie, pozostajemy we własnych środowiskach, uświęcając całkowicie nasze życie przez śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa według naszego Statutu.
Niektóre z nas są sekretarkami, inne opiekunkami, nauczycielkami, lekarkami, laborantkami … w stanie czynnym, unieruchomione przez chorobę lub na emeryturze. Mamy od 25 do 85 lat, a nawet więcej.
Czasami nasze rodziny lub nasi przyjaciele nie wiedzą, że jesteśmy Oblatkami Świeckimi, ale często pytają skąd mamy radość w trudnościach, siłę w doświadczeniach, wytrwałość w pracy mimo braków osobistych lub wspólnych.
Pracujemy, modlimy się, śmiejemy się, płaczemy ... mieszkamy osobno, czasami daleko od innych Oblatek, ale z przyjemnością spotykamy się w grupie co najmniej 2 razy w kwartale.
Co robimy podczas takich spotkań?
Modlimy się, rozważamy Słowo Boże i pogłębiamy rozumienie życia według naszego Statutu.
Dzieląc się życiem, staramy się razem zrozumieć, czego Jezus oczekuje od nas dzisiaj, aby świat stawał się bardziej według Jego projektu, światem sprawiedliwości, braterstwa i jedności.
Poszukujemy, w jaki sposób każda z nas może wprowadzać w życie priorytety, które wspólnie rozeznałyśmy oraz pomagamy sobie wzajemnie w ich realizacji.
Poza spotkaniami myślimy o sobie wzajemnie, kontaktujemy się przez telefon, listy, modlitwę, …
Staramy się żyć w łączności wzajemnej według myśli naszej Założycielki: „Nie ma nic ważniejszego niż jedność między nami”.
Od czasu do czasu spotykamy się z Oblatkami Zakonnicami, Zjednoczonymi i Małżeństwami Zjednoczonych, aby wspólnie świętować, przeżywać czas refleksji lub rekolekcji.
Lubimy pogłębiać więzi z Oblatkami naszego kraju, a także z Oblatkami innych krajów.
Czerpiemy siły w modlitwie, życiu siostrzanym, w sakramentach – zwłaszcza Eucharystia i sakrament Pokuty i Pojednania.
Przebaczamy sobie, jeśli zranimy się wzajemnie.
Jesteśmy zwykłymi kobietami, które żyją zwykłym życiem.
Łaska Oblacji towarzyszy nam we wszystkich sytuacjach naszego życia.